‘Hareket Eden Herşeyi Öldür’ Bölüm 17

Nis 9, 2025

“SON UMUT: ASKERİ SIĞINAĞA YOLCULUK”

Helikopterin camından dışarı bakarken, New York’un yıkıntıları altında hâlâ hayatta kalmaya çalışan insanları düşündüm. Belki de bu askeri sığınak, tüm insanlığın kurtuluşu olacaktı.

Avva yanıma oturdu, gözlerindeki endişeyi görebiliyordum. “Eva’yı yine geride bıraktım,” dedi sessizce. “Her seferinde dönemeyeceğimizi düşünüyorum.”

Omzuna dokundum:
“Döneceğiz. Sana söz veriyorum.”

HELİKOPTERDEKİ GERİLİM

John, haritayı önümüze serdi:
“Hedefimiz, 50 mil kuzeydeki eski bir nükleer sığınak. Telsizde konuştuğumuz ekip, orada 200’den fazla insan olduğunu söyledi. Ancak…”

Ocean araya girdi:
“Ancak ne?”

“Ancak son iletilerinde garip şeylerden bahsettiler. ‘Duvarın arkasındakiler’ diye bir şey dediler. Ne olduğunu bilmiyoruz.”

Profesör Danny’nin sesi titredi:
“Belki de dönüşen insanlar oraya da ulaşmıştır.”

İNİŞ VE İLK ŞOK

Helikopter, terk edilmiş bir askeri üssün pistine indi. Etraf ölüm sessizliğiyle kaplıydı.

“Burada olmaları gerekiyordu,” diye mırıldandı John. “Nerede herkes?”

Aniden, Jani’nin çığlığı yankılandı:
“Bakın! O nedir?”

Beton duvarların üzerinde, tuhaf kristalimsi bir madde yayılıyordu. Tıpkı Eluzacid’in bıraktığı izlere benziyordu.

SIĞINAĞA GİRİŞ

Ağır çelik kapıyı zorlukla açtık. İçerisi karanlık ve durgundu.

“Kimse var mı?” diye seslendi Olive. Yankı dışında cevap gelmedi.

Fener ışığımızla ilerlerken, duvarlardaki kan izleri dikkatimizi çekti. Sonra… bir ses.

Tık… tık… tık…

Avva elimi sımsıkı kavradı:
“O ses… insan ayak sesi değil.”

KARŞILAŞMA

Köşeyi döndüğümüzde, karşımızda duran şey bizi donakalttı:

İnsan şeklinde, ama derisi tamamen kristal pullarla kaplı
Gözleri yok – sadece iki siyah boşluk
Ve… bize doğru gülümsüyordu.

“Tanrım…” diye inledi Jennifer. “Bu artık insan değil!”

John silahını doğrulttu:
“Geride durun!”

Yaratık aniden tiz bir çığlık attı. Ses o kadar keskindi ki camlar çatladı. Ve ardından…

Duvarın arkasından ONLARCA tane daha çıktı.

KAÇIŞ

“GERİ ÇEKİLİN!” diye bağırdı John.

Koşmaya başladık. Arkamızdan gelen tıkırtılar ve hırıltılar her geçen saniye yaklaşıyordu.

Ocean bir kapıyı tekmeleyerek açtı:
“Buraya! Hızlı olun!”

Kendimizi bir kontrol odasında bulduk. Kapıyı kilitleyip nefes nefese kaldık.

ŞOK EDİCİ KEŞİF

Odada, bir bilgisayar ekranı hâlâ yanıyordu. Üzerinde şu yazıyordu:

“SON KAYIT – GÜN 17
Denekler artık kontrol edilemiyor. Hücrelerindeki yabancı DNA, onları tamamen ele geçirdi. Lütfen bu mesajı alan varsa…
SIĞINAK A-17’YE GİTMEYİN. ORASI ARTIK ONLARIN.”

Profesör Danny’nin yüzü bembeyazdı:
“Demek burası… bir deney merkeziydi. Onlar da bizim gibi araştırma yapıyorlardı.”