Çocuklar Neden Oynamayı Bıraktı ve Gelecek İçin Sonuçları ne olacak…

Tehlike Altındaki Çocukluk – Çocuklar Neden Oynamayı Bıraktı ve Gelecek İçin Sonuçları

Bir zamanlar çocuklar sokaklara, parklara ve oyun alanlarına hükmederdi. Ağaçlara tırmanır, kale kurar ve sokak lambaları yanana kadar saklambaç oynarlardı. Bugün ise bu enerjinin büyük bir kısmı ekranlara, katı programlara ve yapılandırılmış aktivitelere yönlendiriliyor. Bir zamanlar çocukluğu şekillendiren özgür oyun, artık ikinci planda kalıyor.

Bu düşüş sadece bir nostalji meselesi değil bir kriz. Günümüz çocukları, önceki nesillere kıyasla daha az aktif, daha zayıf ve daha kaygılı.

Daha az koşu, daha çok oturma: Rakamlar yalan söylemiyor.

On yıllar önce çocukların formda kalmak için yapılandırılmış bir egzersiz rutinine ihtiyacı yoktu—sadece çocuk olarak tüm ihtiyaçlarını karşılıyorlardı. Artık durum böyle değil. Araştırmalar, çocukluk çağı fiziksel aktivitesinde ciddi bir düşüş olduğunu gösteriyor ve rakamlar endişe verici:

Günümüz çocukları, 1970’ler ve 1980’lerdeki çocuklara kıyasla %30 ila %50 daha az fiziksel aktivite yapıyor.

Journal of the American Heart Association’da yayınlanan bir çalışma, günümüz çocuklarının bir mil koşusunu ebeveynlerinin aynı yaştayken yaptığından 90 saniye daha yavaş koştuğunu ortaya koydu.

CDC’ye göre, 1980’lerden bu yana çocukluk çağı obezite oranları üç katına çıktı ve ABD’deki çocukların yaklaşık %20’si obez olarak sınıflandırılıyor.

Bir Birleşik Krallık çalışması, modern çocukların önceki nesillere kıyasla daha zayıf kavrama gücüne ve daha düşük kemik yoğunluğuna sahip olduğunu buldu. Vücutları aynı şekilde gelişmiyor çünkü yeterince hareket etmiyorlar.

Bu istatistiklerin sonuçları çocuklukla sınırlı değil. Hareketsiz bir çocuk, genellikle diyabet, kalp hastalığı ve hareketlilik sorunları riski artmış bir yetişkine dönüşüyor. On yaşında zayıf kemikler, elli yaşında kırıklar ve osteoporoz anlamına gelebilir. İnsan vücudu saatlerce hareketsiz oturmak için tasarlanmamıştır, ancak çocuklar tam da bunu yapıyor.

Risk Altındaki Bir Nesil

Çocukluk çağı hareketsizliği sadece bir sağlık sorunu değil—çocukların düşünme, etkileşim kurma ve yetişkinliğe adım atma biçimini yeniden şekillendiriyor. Fiziksel oyun sadece egzersizle ilgili değildir; problem çözme becerileri, özgüven ve bağımsızlık inşa eder. Bu olmadan, çocuklar yalnızca fiziksel uygunluktan öte alanlarda da zorlanır.

Çocuklar arasında kaygı ve depresyon oranları son yıllarda hızla arttı. Oyun, doğal bir stres gidericidir; çocukların duygularını işlemesine, direnç geliştirmesine ve sosyal bağlar kurmasına yardımcı olur. Bu olmadan, birçok çocuk stresle başa çıkma yönteminden yoksun kalır. Ayrıca, oyunlar icat etme, kuralları müzakere etme ve akranlarıyla çatışmaları çözme sürecinde ortaya çıkan yapılandırılmamış, yaratıcı problem çözme fırsatlarını kaçırırlar.

Oyun Neden Yok Oldu?

Çocukluk oyunundaki düşüşün tek bir nedeni yok—modern yaşam tarzı değişikliklerinin birleşimi bu duruma yol açtı. Ekranlar büyük bir rol oynuyor. Günümüz çocukları günde yedi ila dokuz saatlerini ekran karşısında geçiriyor, bu da koşma, zıplama ve keşfetme için harcayacakları zamanı azaltıyor.

Ebeveyn korkuları da bu soruna katkıda bulundu. Yabancı tehlikesi ve kazalarla ilgili hikayeler, birçok ebeveynin çocuklarını eskisi gibi özgürce dolaşmaya göndermekten çekinmesine neden oldu. Sonuç, zamanının çoğunu kapalı alanda geçiren bir nesil oldu.

Bir diğer sorun da aşırı programlanma. Okul, ödev ve okul sonrası aktiviteler arasında birçok çocuğun özgür oyun için zamanı kalmıyor. Spor ve yapılandırılmış aktivitelerin faydaları olsa da, bunlar yapılandırılmamış, kendi kendine yönlendirilen oyunun yerini tutmaz.

Ebeveynler Ne Yapabilir: Öncülük Etmek

Çocuklar örnek alarak öğrenir. Ebeveynlerini kanepede oturup telefonda gezinirken görürlerse, aynısını yapacaklardır. Ebeveynlerini yürüyüşe çıkarken, bisiklete binerken veya oyun oynarken görürlerse, onlara katılma olasılıkları daha yüksek olacaktır. Hareket, bir aile alışkanlığı haline gelmeli.

Ekran süresi sınırlandırılmalı yasaklanmamalı, ancak dengelenmeli. Dışarıda oynamak, yürüyüş yapmak veya birlikte bir şeyler inşa etmek için teknolojisiz saatler belirlemek büyük bir fark yaratabilir. Çocukların sıkılma zamanına da ihtiyacı var.

Ebeveynler, günlük yaşamı daha aktif hale getirebilir. Kısa mesafelerde araba kullanmak yerine yürümek, TV izlemek yerine aktif oyunlar oynamak veya ev işlerini eğlenceli yarışmalara dönüştürmek, hareketi teşvik edebilir.

Çocukluk, dizlerdeki sıyrıklar, vahşi maceralar ve yetişkinler için anlamsız gelen oyunlarla ilgili olmalı. Bunun yerine, birçok çocuk, bir zamanlar çocukluğu tanımlayan deneyimleri kaçırarak ekranlar karşısında oturarak geçiriyor.

Oyunun önemi sadece egzersizle ilgili değil bağımsız, yaratıcı ve sağlıklı bireyler yetiştirmekle ilgilidir. Bir şeyler değişmezse, gelecek nesiller daha kırılgan, daha az dirençli ve zorluklarla başa çıkmak için daha az donanımlı olabilir.

Haber Veriyoruz