Ölüm kapımı çaldığında lütfen ziyaretime gelme…
Çünkü o ziyaretin bir anlamı olmayacak.
Neden biliyor musun? Aslında ben zaten yoktum. Benim sadece düşüncelerim ve fikirlerim vardı ve onlar da seni anlatıyordu. Ama sen onları benim şeklim ile bütünleştirip fizikleştirmiştin. Onun için yapacağın ziyaretinde bir anlamı olmayacak.
Düşünerek, anlayarak ve bir insan olarak ziyaret edebilirsin. Gerçek ziyaret budur. İnançlarını da böyle ziyaret etmiyor musun? Fizikselliğin bir önemi olsa idi insanlar çeşit çeşit değil tek bir çeşit olurdu. O da en güzeli…
Unutma, ben her zaman ben oldum ve olmaya devam edeceğim. Beni ne zaman değiştirecek ne de bulunduğum mekanlar. Ta ki öbür taraf diye adlandırdığın mekan bile. Ben zaten yokluğumu, varlığımı kabul ettiğimde kabul etmiştim. Ölüm benim için yeni bir var oluş ve gerçek var oluş olacak, eğer gerçek bir insan olabildi isem.
Hem ziyaret dediğin nedir ki sadece hatırlanmaktır. Beni hatırlamanı istemiyorum ama beni yaşamana sevinebilirim.
Sakın gözyaşı dökme. Gözyaşı için zaman çok geç…Beni torprağın altında arama…Gökyüzüne bak, eğer bir ışık görürsen belki ben olabilirim. Yağmur yağdığında beni düşünebilirsin. Çünkü halen insanlık için ağlıyor olacağım…
Ölüm kapını çaldığında ve karanlık çöktüğünde belki ben seni ziyarete gelebilirim.
MAG