Hiçlikte Varlık: Yaratıcının Muradında Kaybolan İnsan

Yaratıcının Muradında Kaybolan İnsan

Varlık dediğimiz şey; enerjiyle biçim bulmuş, geçici boyutlar içinde devinen bir tezahürden ibarettir. Ne beden kalıcıdır, ne zaman, ne de mekân. Tüm oluşum, Yüce Yaratıcı’nın muradıyla belirlenmiş bir sistemin içinde, görevlendirilmiş bir enerjiden öteye geçemez.

İnsan, çoğu zaman kendi varlığını merkez sanır. Görmekle, duymakla, düşünmekle, hatta hissetmekle var olduğunu zanneder. Oysa bilmez ki; tüm bu algılar, yalnızca kendisine verilmiş bir görevle mümkündür. Göz bizdedir ama görmek O’nun izniyledir. Düşünce bizimmiş gibi görünür, ama düşüncenin yönü O’nun muradıdır.

Ben dediğimiz şey yoktur aslında. Benlik, bir perde gibidir. Hakikatin üstüne örtülmüş zarif ama aldatıcı bir sis. Sis dağılırsa, görülür ki “ben” yok, “biz” yok, yalnızca O var.
Ve biz, O’nun dilemesiyle var olmuş bir hiçliğiz.

Hiç olmak küçülmek değil; egodan sıyrılmak, hakikatin ne olduğunu kabul etmektir. Çünkü hiçlik, Yaratıcı’ya en yakın mertebedir. Kendi varlığını yok sayan insan, gerçek anlamda var olana yaklaşır. Ne kadar az benlik, o kadar çok hakikat.

İtaat, bir korkunun değil, bir bilincin sonucudur. Yaratıcının istekleri, yalnızca yapılması gereken görevler değildir; onlar, varlığın kendisidir. Onun emri, yalnızca bir buyruk değil, yaratılışın kodudur. Emir olmazsa varlık da olmaz. Çünkü her şey, O’nun “Ol” demesiyle olmuştur.

Benliğin yokluğunda huzur vardır. Çünkü görev bellidir. Söz bize ait değildir. Göz, el, akıl, kalp… hepsi emanettir. Anlam da yoktur bu çerçevede, çünkü anlam arayışı “ben”in işidir. Oysa “ben” ortadan kalktığında geriye sadece görev ve teslimiyet kalır.

Sonuç:

Benliğimi ortadan kaldırdığımda, kalbimde sadece Yaratıcı’nın sesi kalır. O ses susmaz. O ses yol gösterir. Ve o zaman anlarım ki;

> Varlığım yokluktur. Görevim varlık içinde hiç kalabilmektir.