Ego Kırılmazsa Gerçek İnanca Sahip Olunamaz

İnsanlık bugün acı çekiyorsa bunun sebebi savaşlar, silahlar ya da teknolojiler değildir. Asıl sebep; bir avuç insanın egosunu kontrol edememesi ve bu egoyu kutsallaştırmasıdır. Ego kırılmadıkça adalet kurulamaz. Adalet kurulmadıkça da insanlık nefes alamaz.

Ego, insanın kendini merkeze koyma hastalığıdır. “Ben” büyüdükçe “biz” küçülür. Kendini her şeyin üstünde gören birey ya da yapı, zamanla başkalarının yaşam hakkını hiçe saymaya başlar. İşte tam bu noktada adaletsizlik doğar.

Gerçek inanç ise egoyla yan yana duramaz. Çünkü inanç, teslimiyet ister. Teslimiyet; güce, paraya ya da makama değil, hakikate olur. Egonun hâkim olduğu yerde inanç yalnızca bir etiket, bir söylem ya da bir araç haline gelir. İçini doldurmayan, insanı dönüştürmeyen her inanç şekilden ibarettir.

İnancın bir kaynağı vardır. O kaynak bulunmadan inanç sağlam olmaz. Kaynağını yitirmiş bir inanç, insanı ahlaka değil menfaate götürür. Menfaatin olduğu yerde vicdan susar. Vicdan sustuğunda ise insan, başkasını ezmeyi normalleştirir.

İnsanların ezildiği her coğrafyada şiddet filizlenir. Şiddet büyüdükçe terör ortaya çıkar. Terör yaygınlaştığında insanlar ölür. İnsanların ölümü sıradanlaştığında ise kaos başlar. Kaos, sadece şehirleri değil; insanlığın kendisini yıkar.

Bugün yaşanan krizlerin, çatışmaların ve toplumsal çöküşlerin arkasında karmaşık teoriler aramaya gerek yok. Formül son derece basittir: Ego büyür, inanç zayıflar; adalet çöker, kaos başlar.

Ego kırılmadan gerçek inanca sahip olunamaz. Gerçek inanç olmadan da adalet kurulamaz. Adaletin olmadığı hiçbir düzen uzun süre ayakta kalamaz. Tarih bunu defalarca ispatladı; bugün yaşananlar da bunun yeni bir örneğidir.

İnsanlık ya egosunu dizginleyip hakikate yönelecek ya da kendi elleriyle inşa ettiği bu çöküşün altında kalacaktır. Başka bir ihtimal yoktur.

haber Veriyoruz