Ben yılların nasıl geçtiğini asla düşünmedim. Zaman kavramını hiç bir zaman kavramadım. Çünkü doğduğum gün öldüğüm gündü.
Önemli olan neden doğduğum ve neden öldüğümdü. Sadece bir ilişki sonucu mu yoksa insan soyunun devam etmesi için mi idi?
Geriye doğru dönüp baktığımda zaman çizgimin nasıl kıvrıldığını ve nelere mal olduğunu anladığımda ise pişmenin ve var olmanın keşfini anlamıştım. Doğmak bana zamanın anlamını değil sonsuzluğun yolunu aşmıştı. Ölmem ise sadece bu dünyayı terk etmek ile alakalı idi.
Artık yaratılmıştım. Ancak yaratan tarafından yok edilebilirdim.Onun bana verdiği suret ile yaşama hakkına sahip olmuş, onun verdiğin beden ile bir dünya üzerinde yaşıyordum.
Peki nasıl oluyordu da doğduğum gün ölmeme rağmen bir zaman aralığına sahip oluyordum.
Güneşin doğup batması mı bizi yaşatıyordu? Yoksa kendi etrafında dönen dünyanın mı? Güneş neden doğup batıyordu, dünya neden kendi ekseni etrafında dönüyordu? Çünkü bize böyle öğretilmişti.
Eğer zaman denen bir kavram söz konusu ise insan neden ölüyordu? Ve neden öldükten sonra sonsuz bir yaşama sahip olacaktı?
İşte var olmayı bulma beynindeki hazineyi bulmandır. Güç ise varlığının sonsuz hayat ile olan ilişkisidir. Beynindeki hazineyi kullanarak sana sunulan zaman aralığında ilerliyorsun ve verilen güç ile sonsuz hayata ulaşıyorsun. Gerçek hazine ve gerçek güç budur.
Yaşadığın zaman aralığı ise sadece hazineyi bulduğun ve gerçek güce sahip olduğun andır. O zaman da doğduğun ve öldüğün zamandır.
Mehmet Arkın Gürbüz