Gerçekten İnanan Olmak.

“İnanıyorum” demek ne kadar kolay… Peki ya bu sözün arkasındaki hakikat nedir? Gerçek inanç, yalnızca bir kabullenme, hayata boyun eğme veya varlığı yokluğa bağlamaktan mı ibarettir? Yoksa onun derinlerde, kök salmış bir idrak ve içsel bir dokunuş olduğunu hiç düşündünüz mü?

Günümüzde birçok insan, “İnanıyorum” diyor. Ancak sorguladığınızda, neye, nasıl ve niçin inandığına dair bir karşılık bulamıyorsunuz. Çoğu zaman alınan yanıt, “Yaratıcıya inanıyorum” şeklinde yüzeysel bir ifadeden öteye geçmiyor. Peki, bu cevap gerçekten yeterli mi? İnanç, sadece bir isimden mi ibaret?

Hayır. Gerçek inanç; irade, sabır ve manevi bir güç ister. Akletmeyi, düşünmeyi, verilenleri olduğu gibi kabul etmek yerine anlamlandırmayı gerektirir. Bunlar olmadan, inanç insan suretinde sadece bir görüntüden veya teknolojik bir simülasyondan farksız kalır.

Gerçek inanç, varlığa dokunmaktır. Bu, bildiğimiz fiziksel bir dokunuş değil; hissedilen, idrak edilen ve ruha işleyen bir temas hâlidir. Algılarımızın ötesine geçerek, her nefesin derinliğini, kalp atışlarımızın anlamını ve yaşamın görünmeyen işleyişini kavramakla başlar. Gördüğümüz dünyanın, aslında gözlerimizin bize oynadığı bir oyun olabileceğini fark etmektir.

Bizleri yöneten, görünmeyen yasalardır. Gerçek inanan, bu hakikati bilir ve kabul eder. İtaat ve şükür ise, onun yalnızca Yaratıcı karşısında duyduğu derbir teslimiyetin ve bilinçli bir kabulün ifadesidir. Bu, sıradan bir boyun eğiş değil; aksine, yükselen bir idrak seviyesidir.

Gerçek inanç, sahip olduklarımızla olmadıklarımızı bir bütün hâline getirir. Maddi ve manevi dünyayı aynı hakikatin iki yüzü olarak görür. Ve unutmayın: Gerçek inananlara daima yol gösteren, görünmeyen bir rehberlik enerjisi eşlik eder. Bu, yalnızca uyanmış bir bilincin hissedebileceği bir yol arkadaşlığıdır.

Öyleyse sormak gerek: Siz sadece “inanıyor” musunuz, yoksa gerçekten “dokunabiliyor” musunuz?