Tetikleyici…

Bazen bana soruyorlar yazmak için seni ne tetikliyor diye…Bende diyorum ki bana sıkılan kurşunlar.

Henüz gerçek bir kurşun sıkılmış olunmasa da, etrafımdaki olayların beni nasıl tetiklediğini ancak yazmakla tedavi ediyorum.

• Her konuştuğum insanda, her gördüğüm hayvanda, kafamı kaldırıp da her yukarıya baktığımda bir hiçlikten başka bir şey yok…İşte beni tetikleyen sadece bir hiçlik. Her hiçlik bir kurşundan farksız. Her bir kurşun bir yara ve bir acıdan başka bir durum değil. Bazıları gelip tedavi etmeye kalksada, maalesef…hiçliğin tedavisi yok, biliyorum. Onun için nefes almaya ve yaşamaya devam ediyorum. Hiç bir zaman tetiği çekmemiş olsam dahi bile bazen bir silahım olsa da kafama bir tetik çeksem diyorum…

Hayatımdaki olaylar bir takım durumlara karşı bir şey ifade etmese de bana sanki bir taramalı tüfek gibi. Her sabah uyandığım da savaş başlıyor ve sürekli üzerime kurşunlar yağdırılıyor.

Sürekli düşünmekteyim, beni bu savaşa itekleyen kimdi ve hangi tetikçi idi.

‘Sonra anladım ki en büyük tetikleyici düşündüklerimmiş. Silahımda ise kurşun yerine kelimeler varmış. Ve beni bu savaşa iten yaşamakmış…’

Şimdi anladım yazmak için beni neyin tetiklediğini…Sadece insanlar. Yaşamak benim için bir savaş, gördüklerim ve duyduklarım ise hep bir tuzak. Ve bu tuzakları açığa çıkarmam ise beni tetikleyen en büyük silah…

• Bulunduğum her ortam benim için bir tetikleyiciden farksız. Hiçliğe inanan biri olarak hayat benim için bir tetikleyicidir. Yaşadığım olaylarda aldığım darbeler zararlar ve haksızlıklar ise bana karşı sıkılan kurşunlardır. Ve beni gerçek tetikleyen bu sıkılan kurşunların ta kendisidir.

MAG