Dost acı söylemez dost gerçeği yazar ama sen onu acı olarak hissedersin.

Eğer birisi bir eline kalem alıp beynindekileri kağıda döktü ise bilki bu senin için.

Çünkü kalemin olması, yazanın düşünmesi, düşüncelerin kağıda düşmesinin bir amacı var.

• Bu amaç akıntının devam etmesi insanın yaradılış feryadına ulaşması gibidir.

Peki neden bir yaradılış mahseninde kendimizi ararken Tanrı dediğimiz veya Allah diye hitap ettiğimiz yüce varlığa varmak ona ulaşmak isteriz.

•  Yoksa bu sahip olduğumuz ve sahip olacağımız sonsuz hayatı ona mı borçluyuz…

Hayatımız bir borç hanesinde ise bu borcu nasıl ödemeliyiz diye düşünmez isek dostun söylediği size acı gelebilir. Ama o dost gerçekleri yazmaktadır.

Bunu anlamak için sadece kafanızı önünüze eğip yaratılanlara amede olduğunuzu göstermek yeterli olacaktır.

Biz ne yapıyoruz bu balçıktan yaratılmış bedeni hissetmiyor sadece varmışız ve yok olacakmışız gibi yaşıyoruz.

Bir de inanıyoruz ki, peki bu nasıl bir inanç diye yargılamıyor, sınamıyor ve algılamıyoruz.

Düşünen İnsan