Önce hasta ediliyoruz sonra da tedavi yöntemleri sunuluyor.

Önce hasta ediliyoruz, sonra da bize tedavi yöntemleri sunuluyor. Bu döngü içinde insan, “Yemeden içmeden mi yaşasak acaba?” diye düşünmeden edemiyor.

Yıllar önce insanlar, bugünkü kadar titizlikle temizlik yapmadan yer içerlerdi, ancak şimdiki gibi yaygın hastalıklarla o kadar karşılaşmazlardı. Şimdi ise neredeyse ne yeseniz ne içseniz, bir dizi hastalığa davetiye çıkarıyorsunuz. İnsan ister istemez, “Yemeden içmeden mi yaşasak acaba?” diye soruyor.

Belki de bunu denememiz lazım. Tuzsuz, şekersiz, daha çok otla veya mümkünse güvenilir etle beslenmek gerek. Tabii, “En son birkaç yıl önce et yemiştim” diyorsanız…

Et yemek için bir çözüm var aslında. Ben sizin yerinizde olsam, köyümü arar, güvendiğim birinden bir koyun satın alıp kestirirdim. Sonrası mı? Onu da siz halleder artık.

Sağlık sektörüne bakıyorsunuz; ne güzel binalar, ne gelişmiş makineler var artık. Peki, değişen bir şey oldu mu? Maalesef hayır. Hastaneler hâlâ dolu, insanlar tedavi olmak için tonlarca para ödüyor. Hadi diyelim parası olan ödüyor, peki ya olmayanlar… Ölsünler mi?

Peki, asıl sıkıntı nerede?

Vücudumuzda ufak bir değişiklik hissettiğimiz anda soluğu hastanede alıyoruz. “Acaba ölecek miyim?” korkusuyla. Tabii, “Eeee, zaten bir gün öleceğiz” deyip gitmeyen de çok.

Bence çözüm, önce temizliğe dikkat etmekten, sonra besmeleyle başlamaktan ve ardından “Allah kerim” demekten geçiyor. Çünkü yemek ve içmek zorundayız. Bizi hasta etse de, bizi şekilden şekile soksalar da, çaresiz bir şekilde tüketmeye devam ediyoruz.

Tabii, üzerine düşünmemiz gereken asıl soru şu: Bu yiyecek ve içecekler neden hasta ediyor bizi? Ya da neden hasta olmamıza yol açacak şekilde üretiliyor?

Bunu üretenlere, planlayanlara sormak lazım: Bu, bir cahillik mi, bilinçsizlik mi? Yoksa üstü örtülü bir misyon mu?

Mehmet Arkın Gürbüz