Ne kadar da güzeldi gözlerine baktığımda ve orada seni gördüğüm de bana insanlığımı hatırlatan ve sevinç veren.
Ellerine dokunduğumda hayatı hissettiğim hatta kalp atışlarımızın birleştiği ve bize enerji verdiği zaman…
Bilinmeyene doğru değil bildiklerimize doğru koşan, sen ve ben ne ara aramıza birilerini aldık söyleye bilir misin? Her şeyi veren Allah’tan daha fazla ne istemiştik ki aramıza yollar, yıllar ve teknoloji denen makineler girmişti.
Yüzün soluklaşmaya başlamış, ellerin uzaklaşmıştı, bedenin sürekli bir çekim kuvveti ile geriye doğru gidiyordu. Sonra haykırmaya başlamıştım. ‘Geri dön, bana tutun…’ diye. Sen ise her şeyi kadere bağlamış hayatı akışına bırakmıştın.
Öyle miydi dersin artık yüzünü görememem, ellerine dokunamamam ve suretin ile muhatap olamamam…
Ama biliyordum bir zaman geri dönecektin. İnsanlığını kaybetmiş ve çılgına dönüşmüş bir halde. Hatta çılgın bir yaratık gibi…Artık ne seni görebiliyordum ne de sende kalanları.
Senin çılgınlıkların beni saramamış beni insanlığımdan çıkaramamıştı. Ama tılsım bozulmuştu. Hava değişmişti. Yemek, içmek artık tat vermiyordu.
Anladım ki insan ve insanlık çılgın bir yaratığa dönüşmüştü.
Düzen yerleşmişti, hayat değişmişti. Ve sen insan olarak kalmayı başaramamıştın.
Mehmet Arkın Gürbüz
- Design